โฟล์กลอร์ได้รับเสียงชื่นชมอย่างกว้างขวางจากนักวิจารณ์ดนตรีซึ่งยกย่องน้ำหนักทางอารมณ์และการแต่งเพลงอย่างใคร่ครวญ[82] เรียกได้ว่าเป็นผลงานที่สงบเสงี่ยมและซับซ้อนที่สุดของสวิฟต์[83] เมทาคริติกซึ่งให้คะแนนปกติจาก 100 แก่บทวิจารณ์จากสื่อสิ่งพิมพ์ระดับมืออาชีพ อัลบั้มนี้ได้รับคะแนนเฉลี่ย 88 จากบทวิจารณ์ 27 บท ซึ่งบ่งชี้ว่าเป็นผลงาน "เสียงไชโยโห่ร้องสากล"[77] โฟล์กลอร์ได้รับการยกย่องอย่างกว้างขวางว่าเป็นอัลบั้มที่ดีที่สุดของสวิฟต์ และเป็นอัลบั้มบุกเบิกของปี ค.ศ. 2020[48][84]

ร็อบ เชฟฟีลด์ จากโรลลิงสโตน ยกย่องความสามารถในการแต่งเพลงของสวิฟต์ที่ดึงเอา "ปัญญาที่ลึกที่สุด ความเห็นอกเห็นใจ และความร่วมรู้สึก" ของเธอออกมา ทำให้โฟล์กลอร์เป็นอัลบั้มที่คุ้นเคยที่สุดของเธอจนถึงตอนนี้[6] นอกจากนี้จากการสังเกตการเล่าเรื่องที่มีชีวิตชีวาของอัลบั้มนี้เต็มไปด้วยจินตนาการและอุปมา จิลเลียน เมปส์ จากพิตช์โฟร์กถือว่าโฟล์กลอร์เป็นการก้าวที่เติบโตในงานศิลปะของสวิฟต์ ในขณะที่ยังคงรักษาแกนกลางของเธอในฐานะนักแต่งเพลงที่มีชื่อเสียง[37] มาร์ก ซาเวจ จากบีบีซีจัดให้โฟล์กลอร์เป็นการบันทึกอินดีที่เกี่ยวข้องกับความคิดถึงและความผิดพลาดที่สะท้อนกลับของเวลา[85] นักวิจารณ์หลายคนต่างยินดีกับแนวทางดนตรีใหม่ของสวิฟต์เช่น คริส วิลแมนจากวาไรเอตีมองว่าโฟล์กลอร์เป็น "อัลบั้มอันดับหนึ่ง" และการเปลี่ยนแปลงสไตล์ดนตรี "เป็นการกระทำที่จริงจังของการทำความสะอาดพาเล็ตโซนิก" ของสวิฟต์[36]

นักวิจารณ์หลายคนยินดีกับแนวทางดนตรีใหม่ของสวิฟต์ คริส วิลแมนจากวาไรเอตี มองว่าโฟล์กลอร์เป็น "อัลบั้มอันดับหนึ่ง" และการเปลี่ยนแปลงสไตล์ดนตรีเป็น "การกระทำในการการล้างจานสีเสียงที่รุนแรง" ของสวิฟต์[36] ลอรา สเนปส์จากเดอะการ์เดียน ถือว่ามีความเหนียวแน่นที่สุดและทดลองมากที่สุดในบรรดาผลงานของสวิฟต์[30] มอรา จอห์นสตันจากเอนเตอร์เทนเมนต์วีกลีถือว่าอัลบั้มนี้เป็นการเคลื่อนไหวที่กล้าหาญของป็อปสตาร์อย่างสวิฟต์ในการท้าทายผู้ฟัง[81] รอยซิน โอคอนเนอร์จากดิอินดีเพ็นเดนต์ยกย่องอัลบั้มนี้ว่า "ประณีต, กวีนิพนธ์ที่ใช้เปียโนเป็นหลัก" ซึ่งเธอพบว่าชุดเพลงของสวิฟต์นั้นไม่ธรรมดา[86] สตีเฟน โธมัส เออร์เลอไวน์จากออลมิวสิก มีทัศนคติเชิงบวกต่ออัลบั้มนี้ แต่รู้สึกว่าแนวดนตรีของสวิฟต์ไม่ใช่ "เทคนิคใหม่อย่างแม่นยำ"[79] ตามข้อตกลง แอนนี ซาเลสกีจากดิเอวีคลับ ถือว่าอัลบั้มยังไม่ใช่การทดลองอย่างสมบูรณ์ แต่ก็เป็นมุมมองศิลปะใหม่ของของสวิฟต์[87] ในคอลัมน์คอนซูเมอร์ไกด์ที่ตีพิมพ์ในซับสแตก เผยแพร่โดยโรเบิร์ต คริสเกา ได้รับความสนใจจากเพลง "เซเวน" และ "เบ็ตตี" ในธีมเยาวชนมากที่สุดมากกว่าเพลงสำหรับผู้ใหญ่ ซึ่งเขาสรุปว่า "เป็นเพลงป็อปที่ขับร้องอย่างไพเราะ ขับร้องได้ไพเราะจับใจ" เขาแยก "เดอะลาสต์เกรตอเมริกันไดนาสตี" เป็นเพลงเดียวที่ไม่สามารถทนได้เนื่องจากมันทำให้เขานึกถึง "เทย์เลอร์ สวิฟต์ มหาเศรษฐีคนดัง"[88] ในการวิจารณ์ที่หลากหลาย จอน คารามานิกา นักวิจารณ์ของเดอะนิวยอร์กไทมส์ ยกย่องการแต่งเพลงของสวิฟต์ แต่รู้สึกว่าอัลบั้มนี้เต็มไปด้วย "ความอ้างว้าง" และ "หมกมุ่น" ในแนวเพลงอินดีร็อก[41]

รายการสิ้นปี

สิ่งพิมพ์จำนวนมากระบุโฟล์กลอร์ในรายชื่ออัลบั้มที่ดีที่สุดของปี ค.ศ. 2020 รวมถึงอันดับหนึ่งจากบิลบอร์ด[4] ลอสแอนเจลิสไทมส์[89] โรลลิงสโตน[90] อินไซเดอร์[91] เอ็นเจ.คอม[92] เซาต์ไชนามอนิงโพสต์[93] อัพพร็อกซ์[94] ยูเอสเอทูเดย์[95] อัสวีกลี[96] วาไรเอตี[97] และวอลลาวอลลายูเนียนบูลเลตติน[98] โฟล์กลอร์อันดับที่ 3 ในการจัดอันดับอัลบั้มที่มีการกล่าวถึงมากที่สุดของเมทาคริติกในรายการสิ้นปี ค.ศ. 2020[99] ในเพลง "เดอะ 1"[100] "คาร์ดิแกน"[101] "เดอะลาสต์เกรตอเมริกันไดนาสตี"[102] "เอ็กไซล์"[103] "มิเรอร์บอล"[104] "เซเวน"[105] "ออกัสต์"[106] "ดิสอิสมีไทร์อิง"[107] "อินวิซิเบิลสตริง"[108] และ "เบ็ตตี"[109] ยังได้รับการเสนอชื่อให้เป็นหนึ่งในเพลงที่ดีที่สุดของปี ค.ศ. 2020